DZIENNIK ORNITOLOGA

Wczoraj wieczorem wreszcie spadł deszcz i gwałtowne burze pojawiły się nad moim miastem. Kilka godzin trwał spektakl błyskawic i zjawiskowych uderzeń piorunów, to silniejszych, to słabszych, a kilka razy dosłownie przerażających. Otworzyłem duże okno i stanąłem w nim, chłonąc to, co miało miejsce za nim, czekając na kolejne rozświetlenia. Dzisiaj od rana też jest dość chłodno i wreszcie mogę zabrać się do pracy. Jest o co walczyć i czym się zajmować, tym bardziej, że czuję wewnętrzny pęd, nieustającą potrzebę dobywania z nieistnienia nowych tekstów, prac plastycznych i redakcyjnych, nowych zapisków, wierszy i dłuższych tekstów. Dobrze, że moje życie poszło w tym kierunku, bo przecież miałem kilka innych pomysłów, spośród których najsilniejsze było pragnienie studiowania geografii. Dzięki literaturze i tak zobaczyłem wielki kawał świata i praktycznie okrążyłem go dookoła, a przecież – mam nadzieję – to jeszcze nie wszystko i wiele się może wydarzyć w tym względzie. Myślę, że podążam do wielkiego uporządkowania, które da mi wreszcie poczucie bezpieczeństwa i spełnienia. Wczoraj, patrząc na błyskawice, pomyślałem, że skończył się czas intuicji, a zaczął okres sukcesywnej pracy, ukierunkowanej i dającej wielką satysfakcję, a nade wszystko określającej to, kim jestem.

Przebudziłem się o trzeciej w nocy. Właściwie o tej porze roku powinienem powiedzieć, że  było to nad ranem… Robiło się już jasno. Księżyc wyraziście rysował się na wschodzie, a tuż przy nim połyskiwała iskra Wenus. Z każdą chwilą robiło się coraz przejrzyściej, różowiej i kawki zaczęły zlatywać na trawniki. Ponad pięćdziesiąt ptaków zaczęło obchód niewielkiego terytorium i codzienne poszukiwania owadów, które w nocy spadły na ziemię lub wychyliły się ze swych kryjówek. Ogromny odrzutowiec, oświetlony promieniami słońca, jak wielka włócznia archanielska, leciał na zachód. Chyba się jeszcze położę, bo kleją mi się oczy…  Tak. Pospałem do dziewiątej. Teraz mogę siadać do pracy przy komputerze…

Przyleciały jerzyki i jaskółki oknówki. Siedzę przy oknie, patrzę na granatowo-błękitne niebo i słyszę dobiegający pisk z  oddali. Ilekroć te ptaki pojawiają się w Polsce, przypominają mi się szczęśliwe dni na moim osiedlu, gdy całymi dniami grałem w piłkę, biegałem i jeździłem na rowerze. Te głosy i świst piór towarzyszyły mi podczas wypraw do lasu i na dwa cmentarze. Czasem jerzyki latały tak nisko, że miałem wrażenie, iż uczestniczą w naszych zabawach i rytuałach. Jutro zapowiada się piękna pogoda, trochę chłodnego wiatru i słońce prześwitujące przez chmury. To dobrze, bo ruszam w kolejną podróż zagraniczną. Jerzyki przyleciały, a ja… odlatuję… Opiszę wszystko po powrocie.

Seledynowo-złote mgły ciągnęły się od horyzontu nad morzem, po kres czarnych gór. Czasami połyskiwały pośród nich iskry złota, na chwilę pojawiały się długie, ciemne smugi lub lekki rozmaz czerwieni, firny zieleni, okruchy fioletu. Słychać było śpiew samotnego anioła, lekko bujającego się na pięciolinii zmierzchu. Ktoś długo płakał i ocierał łzy z oczu, ktoś smucił się jakby stracił coś, co bardzo kochał. W dali tętniły już głuche szwadrony nocy i rzymski denar księżyca wyłonił się zza najwyższego szczytu. Stałem na wielkim głazie i patrzyłem w dal, tam, gdzie światło załamywało się w pryzmacie chwili. Tęskniłem za nią i pragnąłem znowu opleść palcami jej dłoń, poczuć smak ust, usłyszeć bicie serca. Pierwszy nietoperz pojawił się nad drzewami i woda zaczęła się uspokajać. Anioł odleciał do niebieskiego gołębnika i wszędzie wokół opadło lekko, bezszelestnie amarantowe sukno mroku…

 Dzisiaj od samego rana emocje sportowe, bo Robert Kubica wspaniale pojechał w wyścigu Formuły 1 w Japonii. Najpierw błysnął na starcie, a potem mądrze prowadził samochód i ostatecznie wylądował na drugim miejscu. Wygrał Alonso, który raz jeszcze skorzystał z dobrych rad szefów jego teamu i właściwie wyprzedził Polaka dzięki lepszemu pit stopowi. Szczególnie w ostatnie partii wyścigu Kubica błysnął formą i nie dał się wyprzedzić Raikkonenowi. Gdyby ten chłopak miał lepszy samochód już dzisiaj cieszyłby się z tytułu Mistrza Świata. Tymczasem jest na trzecim miejscu, co także jest ogromnym sukcesem, tym bardziej, że polski kierowca nie traci szans na wyższe miejsce, a nawet na szczyt podium. Jeśli do porannych emocji dodamy wczorajszą wygraną piłkarzy nad braćmi Czechami, ich świetną grę, jak w dawnym stylu, to uzyskamy sporą dawkę sportowych przeżyć. Dobrze, że Polacy strzelili dwa gole temu czeskiemu bramkarzowi w komicznej czapce, przypominającej czołgowy hełmofon lub kask kolarski. Z drugiej strony, to nawet oryginalne nakrycie głowy… Polacy rozgrywali szybko piłkę, dobrze wychodzili na pozycję i parli do przodu jak maszyny. Zmiany w polskim zespole opłaciły się i jeszcze radziłbym trenerowi pozbyć się Smolarka i Krzynówka. Pierwszy boi się nogę przyłożyć do piłki, a drugi „lata” bez sensu, jak znarowiony koń po łące… i stale psuje dobre sytuacje.

Wieczorem wyszedłem do sklepu i przeszedłem się po osiedlu. Wspaniały jest na razie tegoroczny wrzesień, bo ciepły, jasny, rozświetlony słońcem. Podziwiałem zachód, który dzisiaj był doprawdy zjawiskowy, pełen wyrazistych barw, przechodzących walorowo, jedna w drugą. I do tego ogromne stado kawek (Coleus monedula), przemieszczające się z jednej strony nieba na drugą. Pisałem już o tym, że w ostatnich latach ten najmniejszy polski ptak krukowaty rozmnożył się nieproporcjonalnie i trochę zachwiał równowagę w przyrodzie. Ginie wiele mały ptaszków i piskląt, które kawka pożera razem z owadami i nasionami. Namnożenie się tych ptaków spowodowane zostało łatwą dostępnością pożywienia w wolno stojących śmietnikach. Ludzie wyrzucają ogromne ilości chleba i innych produktów żywnościowych, które te ptaki pochłaniają w mig. Ostatnio widzę, że przy poszczególnych blokach buduje się śmietniki zamknięte, co utrudni kawkom, wronom i gawronom dostęp do łatwych zdobyczy. Wrócą może wtedy na obrzeża miasta, gdzie ich populacja stopniowo się zmniejszy. Ptaki drapieżne zrobią swoje i selekcja naturalna też wyciśnie swoje piętno na liczebności stad. Na razie latają nad osiedlem i ich falowanie może kojarzyć się z wielką czarną flagą, jakby symbolem odwiecznego zewu, wołania drapieżników łaknących pokarmu. Szczególnie widowiskowe są kawki, gdy nagle przysiadają na sąsiednich blokach i dosłownie oblepiają dach i jego wystające elementy. Robią sporo hałasu, aż w końcu odlatują na nocowiska, umiejscowione na drzewach nad Wisłą. Coraz szybciej zapada wieczór i po ósmej jest już ciemno. Jesień nadchodzi wielkimi krokami. Dzisiaj był u mnie Krystian Medard Czerwiński i odebrał swoje nowe tomy. Przyjechał też Kazik Rink, który złożył papiery do Związku Literatów – mogliśmy trochę pogadać, omówić ostatnie wydarzenia i pobyć ze sobą.