Dzisiaj jest piękny, słoneczny dzień i światło połyskuje na liściach krzewów i drzew. Ptaki przelatują ze strzelistych modrzewi ogrodowych na wysokie cedry, jabłonie i rozłożyste trześnie, albo śmigają pośród błękitu jak pociski ciskane przez niewidzialnego stwórcę. Siedzę na tarasie mojego domu, wygodnie rozparty na krześle i wystawiam twarz do słońca, wspominając takie same dni z dzieciństwa. To zawsze było zaproszenie do jakiejś wyprawy – nad jezioro lub rzekę, ku dalekim lasom lub parkom nad Kanałem Bydgoskim. Takie dni z młodych lat utrwalają w nas poczucie szczęścia i pełni doznań, subtelnego ciepła i niezależnego istnienia pośród fenomenów natury. Tyle razy podczas pływania w Jeziorze Jezuickim kładłem się na plecach i pozwalałem słońcu operować na mojej twarzy, tyle razy leżałem prawie nagi na brzegach różnych akwenów. Zwykle szybko się opalałem, a gdy pracowałem jako ratownik na kąpieliskach, moja skóra schodziła całymi płatami, a potem stawała się brązowa. Niewątpliwie słońce potrzebne jest by czuć się w naszym świecie szczęśliwym…
DZIENNIK ORNITOLOGA 