Foto Maximilian Dorsch Wikipedia
Modraszka zwyczajna (Cyanistes caeruleus), zwana też sikorą modrą jest niewielkim ptakiem osiadłym z rodziny Paridae. Można ją spotkać w świetlistych lasach mieszanych, na cmentarzach, w gajach i ogrodach w całej Europie, z wyjątkiem Skandynawii, a także w zachodniej części Azji. Lubi sąsiedztwo dzięciołów dużych, bo w wykuwanych przez nich dziuplach chętnie kryje się przed chłodem i drapieżnikami. Ostatnio obserwowałem sporo osobników w ogrodach, na drzewach w parkach i na obrzeżu miasta, rozpoznając je natychmiast po charakterystycznym, nerwowym poruszaniu się na gałęziach. To ptak bardzo urodziwy, żółto-niebiesko-czarny, wydający wysokie gwizdy, charakterystyczne także dla innych sikor. Po okresie lęgowym żyje w grupach, które przelatują z drzewa na drzewo w poszukiwaniu owadów, a w zimie tłustych nasion. Obserwując go można odnieść wrażenie, że lepiej przeskakuje z gałęzi na gałąź niż lata w powietrzu, a jego ruchliwość doprawdy jest imponująca. Zimą wiąże się w stada gatunkowe, a także mieszane, w których obserwowano pełzacze, szczygły, kowaliki, małe dzięcioły i mysikróliki. Grupa łatwiej zdobywa pożywienie i ostrzega poszczególne ptaki przed zagrożeniem ze strony ludzi i drapieżników. Ciekawe jest to, że tak barwne ptaki tracą swoje kolory we własnych oczach, samiec staje się jasnofioletowy, a pani modraszka pobłyskuje fioletem przede wszystkim na piórach. Obserwując te ruchliwe, piękne ptaki myślałem o różnorodności gatunków w przyrodzie i o ludziach, którzy nigdy tego nie zauważyli. Sam też niejednokrotnie zetknąłem się z osobami, które nie podzielały mojej euforii ornitologicznej i na moje wskazania reagowały chłodno. Ptak, to dla nich tylko ptak, a czy jest niebieski, żółty czy czerwony nie ma to dla nich większego znaczenia. W przypadku modraszek warto jednak zatrzymać się przez chwilę i popatrzeć jak zimą zwinnie przemierzają krzewy i drzewa w poszukiwaniu owadzich jaj i nasion oleistych, a latem jak uganiają się za żywymi owadami.
Foto Sławomir Staszczuk Wikipedia
DZIENNIK ORNITOLOGA 
Skomentuj